Choi Hong Hi urodził się 9 listopada 1918 roku w Ha Dae w Korei. W wieku 12 lat podczas okupacji japońskiej, został karnie usunięty z japońskiego systemu szkolnictwa, za inicjowanie i kierowanie uczniowską demonstracją antyokupacyjnego ruchu protestacyjnego. Jego Ojciec troszcząc się o przyszłość chłopca wysłał go na naukę sztuki kaligrafii i koreańskiej sztuki walki Tae Kyon u jednego z najznamienitszych mistrzów Han Il Dong. Po 7 latach nauki, w związku z narastającym w jego świadomości zainteresowaniem zachodnią kulturą, nauką i prawodawstwem, po zachętach starszych studiujących już przyjaciół, jako dziewiętnastolatek wyjechał do Kyoto w Japonii w celu kontynuowania nauki. Tam zetknął się po raz pierwszy z karate. Po półtorarocznym okresie nauki języka angielskiego, matematyki i karate przeniósł się do Tokio. Zdał egzamin wstępny i został przyjęty do Wyższej Szkoły Biznesu Dong A. Następnie swoją naukę kontynuował na Uniwersytecie Choong Ang, zgłębiając także tajniki japońskiego karate pod okiem legendarnego Gishina Funakoshi, Twórcy Karate Shotokan. Po uzyskaniu stopnia II Dan, wraz z przyjacielem ze studiów podjął pierwsze próby nauczania karate w Japonii.
Podczas II Wojny Światowej pod koniec 1942 roku, gdy Japonia zmierzała do przegranej w tej wojnie, odmawiano większości koreańskim uczniom o antyjapońskich poglądach nauki na japońskich uczelniach i wcielano ich do wojska. Wszyscy ukrywali się przenosząc z miejsca na miejsce. Choi jako student, pomimo podejmowanych usilnych prób uniknięcia poboru, 20 października 1943 roku został złapany przez tamtejszą policję. Wcielono go do armii japońskiej i wysłano z powrotem na placówkę do Korei do Seulu dołączając do innych wcielonych koreańskich studentów w celu przeprowadzenia podstawowego przeszkolenia w Seul National University. Potem wysłano go do 42 Oddziału Dywizji Pyung Yang.
Wśród koreańskich żołnierzy był duży opór przeciwko Japończykom. Wkrótce po przyjeździe znalazł się w grupie 30 studentów – żołnierzy, która podjęła się ucieczki w góry Baek Doo położone na granicy mandżursko-koreańskiej. Tam mieli połączyć się z Podziemną Armią Wyzwolenia Korei i walczyć przeciwko japońskim okupantom. Plan ucieczki nie powiódł się. Wszyscy zostali aresztowani i osądzeni za zdradę. Początkowo Choi został skazany na siedem lat więzienia. Później, wyrok zmieniono i miał być stracony w sierpniu 1945 roku. W więzieniu dla zabicia nudy i utrzymania sprawności fizycznej samotnie ćwiczył w celi. W tym czasie, aż do momentu odzyskania niepodległości doskonalił swe umiejętności w sztuce walki wręcz. Tylko trzy dni przed jego egzekucją ojczyzna młodego studenta-żołnierza została wyzwolona spod japońskiej okupacji. 15 sierpnia 1945 roku ocalały wyszedł z więzienia Pyung Yang.
Ponieważ koreańska policja nie była jeszcze utworzona po wyjściu z japońskiego więzienia, on i jego koledzy studenci-żołnierze, słysząc apele i prośby Przygotowawczego Komitetu Samorządowego w Seulu o przyłączeniu się do wspólnych wysiłków, pod przywództwem lidera Komitetu pana Yu Woon Young, sformowali Studencką Grupę Ochotników do przestrzegania prawa i porządku. Gdy lider komitetu został zamordowany, Studencka Grupa Ochotników rozpadła się na dwie grupy. Jedna broniła komunizmu, a druga, na której czele stanął Choi Hong Hi, broniła ideałów demokracji. Jako lider tej grupy, podczas spotkania z panem Reas’em, majorem armii amerykańskiej, nadzorcą Angielskiej Szkoły Wojskowej, którą miano przekształcić w Koreańską Akademię Wojskową, stał się jednym ze 110 założycieli – ojców koreańskiej armii.
Po mianowaniu na podporucznika w koreańskiej armii, został przydzielony do Kwatery Głównej Czwartego Pułku w Kwang Ju. Armia była jeszcze słaba, dlatego włączył treningi Tang Soo (karate) jako część wojskowego treningu dyscypliny. Po decyzji aby uczyć karate w swoim pułku, jego sumienie ogarnął wstyd, że jako człowiek, gardzący Japończykami nauczał japońskiego karate koreańskich żołnierzy. Był to jeden z bodźców do rozpoczęcia szczegółowych badania nad sztukami walki. Chciał stworzyć nową, koreańską sztukę walki, która opierałaby się na naukowym ruchu, wiedzy XX wieku i zawierałaby wartości duchowe odpowiednie dla koreańskich żołnierzy. Prowadził badania, trenował i uszlachetniał tę nową sztukę przez 9 lat. W armii koreańskiej, szybko zaczął robić karierę wojskową wykorzystując możliwości jednoczesnego nauczania swojej sztuki walki.
25 czerwca 1950 roku wybuchła wojna koreańska i trwała trzy lata. W czasie, gdy spędzał swój miesiąc poślubny, w czerwcu 1949 roku, dostał rozkaz wstąpienia do Advanced Military Training School w Stanach Zjednoczonych i mimo, że nie chciał opuszczać młodej żony, jako żołnierz pod przywództwem pułkownika Choi Duk Shin, wraz z trzema innymi zaokrętowany został na statek płynący do Stanów. Po przyjeździe do Stanów, najpierw wyjechał do Ground General School w Forcie Riley w Kansas, później wstąpił do Advanced Command School w Forcie Benning, Georgia. Podczas przerw w szkoleniu wojskowym miał sposobność demonstrować kolegom szkolnym techniki Tang Soo. Ukończył szkołę 23 czerwca 1950 roku, dwa dni przed wybuchem wojny w jego kraju.
Natychmiast rozpoczął pośpieszny powrót do Korei. Jeszcze przed przyjazdem dostał rozkaz założenia Officer Training School. Podczas służby, jako zastępcę kierownika tej szkoły, odwiedził go założyciel Chung Do Kwan, mistrz Lee Won Kuk. Powiedział mu, że z „powodów personalnych” musi wyjechać do Japonii i poprosił Choi’a, aby zastąpił go jako szef Chung Do Kwan. Jego kariera wojskowa zaczęła przybierać w tempie. Już w 1951 roku został generałem brygady, a rok później szefem sztabu. Od tej chwili stał się jedynie honorowym przewodniczącym a mistrza Son Duk Son mianował jako szefa Chung Do Kwan.
Kiedy jego oddziały przekroczyły 38 równoleżnik, został przydzielony do Pierwszego Korpusu. Jednym z jego głównych zadań było przygotowywanie odpraw dla generała Douglas’a Mac Arthur’a, Najwyższego Dowódcy Oddziałów Narodów Zjednoczonych. Odwiedził on linię frontu, a gen. Choi był wybrany do przedstawiania mu aktualnej sytuacji wojskowej na nim.
We wrześniu 1953 roku, na prośbę gen. Baek Sun Yub szefa sztabu Armii Koreańskiej, gen. Choi utworzył ostatnią tej wojny 29 Dywizję Piechoty. Pierwszą rzeczą jaką miał do zrobienia na początku, było wymyślenie specyficznej, wyróżniającej się flagi dywizji. Rozpoczynając od liczby 29, w cyfrze 2 odnalazł symbolike podzielonego Półwyspu Koreańskiego. Cyfrę 9 postrzegał jako swoją pięść. Wymyślił flagę dywizji ze swoją pięścią ponad Półwyspem Koreańskim. Po zobaczeniu flagi, ludzie nadali 29 Dywizji Piechoty nazwę „Dywizja Pięści” („Ik Keu Division.”). Jego drugim zadaniem było znaleźć ludzi do dowodzenia wewnątrz dywizji. Do treningu musztry zjednał sobie pomoc pułkownika Ha Chung Kab, podpułkownika Kim Hwang Mok. Zwerbował również do wojska mistrza Nam Tae Hee i mistrza Han Cha Kyo, żeby pomagali mu trenować żołnierzy w Tang Soo. W tym czasie, chociaż ciągle nazywał tę sztukę walki Tang Soo, charakterystyczne cechy i jakość technik były wówczas już daleko różne od karate, które ćwiczył kiedyś w Japonii. Jego oficerom i instruktorom Tang Soo dał bardzo swoiste rozkazy, w których zawarł m.in. to, że trenujący żołnierze Tang Soo, muszą wykonywać ukłon instruktorowi bez względu na stopień wojskowy. Poza salą oddawanie honorów odbywało się według stopnia wojskowego. Połączenie ćwiczeń wojskowych i treningów Tang Soo uczyniło „Dywizję Pięści” unikalną pośród innych w Koreańskiej Armii. Jego żołnierze byli gotowi walczyć z bronią lub bez broni.
W 1953 roku gen. Choi Hong Hi wydał swoją pierwszą książkę na temat służby wywiadowczej.